Waarom hoop absoluut niet enkel iets positiefs is. De illusie (en het gevaar) van wensdenken.

Hoop is iets wat alom als iets positiefs en moois word ervaren. En dat is het ergens ook. Je haalt er kracht (en simpelweg hoop) uit. Zonder hoop zie je geen reden meer om het nog vol te houden. En het kan ook voorkomen dat hoop gewoon realistisch blijkt te zijn.

De crux is alleen: maar wat nou als het niet goed komt? Of het nog relatief lang duurt?

Dan spat je gekoesterde hoop mogelijk als een illusie uiteen. Hoop houdt je dus sterk, maar kan ook gevaarlijk zijn omdat je bepaalde verwachtingen creëert en juist dit kan in teleurstelling en pijn resulteren wanneer het niet loopt zoals je wil. Dus hoe 'positief' was die hoop dan eigenlijk daadwerkelijk?

Ik vond de Quote "Fear can hold you prisoner, hope can set you free" altijd erg aansprekend, maar feitelijk klopt het eigenlijk niet helemaal. Want ja, angst kan je belemmeren, maar het kan wel degelijk óók hoop zijn wat je (in wensdenken/illusies/teleurstellingen) gevangen kan houden. Hartstikke fijn dus die hoop (en zogenaamde positieve gedachtekracht visualisaties) totdat het als een pijnlijke illusie uiteen spat.

Juist daarom schuilt er wel degelijk ook iets gevaarlijks in.

In mijn leven is hoop (wensdenken) helemaal niet positief geweest. De hoop 'dat je leven eindelijk eens ten positieve zal veranderen' (eindelijk ware liefde en levensgeluk vinden en geen lijden meer hoeven te ervaren) bleek keer op keer weer niks meer dan teleurstellingen te zijn. Zo positief was het geloof 'dat het beter word' helemaal niet altijd.

Met name in mijn liefdesleven. Al mijn hele leven verlang ik 'ware liefde te vinden'. Altijd als ik een leuke man ontmoette werd ik vrijwel direct beheerst door allerlei romantische visualisaties dat het iets zou worden. Met teleurstelling op teleurstelling op teleurstelling. Ik vond als ik aan het daten was wel mannen die me wilden, dat was geen probleem, maar die wilden maar één ding en in ieder geval niets serieus. En mannen die mij serieuzer leuk vonden, wilde ik vaak niet. En dit keer op keer weer.

Maar hoe veel teleurstellingen ook, alsnog bleef mijn onbewuste mechanisme wensdenken.

Hopen, hopen en hopen. Eindeloos blijven fantaseren erover, opnieuw proberen en geloven erin.

Met teleurstelling, op teleurstelling, op teleurstelling.

Nee, dat hopen was helemaal niet positief.

Die pijn/dat lijden heeft me verhard als mens. Waarom zou je nog?

Maar ondanks talloze teleurstellingen, dan toch weer telkens denken 'Ja, maar het heeft nu zó lang geduurd (tientallen jaren van alleen/single zijn) nu gebeurd het écht!´. En dan is het toch weer niet zo. Elke keer opnieuw. Zelfs wanneer je je hoop verliest, zélfs dan nog stiekem hopen 'Juist dan gebeurd het!'. Maar de werkelijkheid is: nooit gebeurd het daadwerkelijk. En tja, naar verloop van tijd, vergaat je dan wel de motivatie om het nog te proberen. Al jaren geef ik het daardoor al bij voorbaat op. Ik geloof er niet meer in. Waarom zou je immers nog?

Of dan ga je maar voor iemand waar je eigenlijk totaal geen romantische gevoelens/sterke aantrekkingskracht toe hebt. Je moet wel, het is OF dat OF helemaal alleen zijn. Ik heb bijna geen hoop meer mijn echte soulflame te vinden, het is altijd weer hetzelfde en het lijkt erop dat ik altijd genoegen zal moeten nemen met minder dan waar ik naar verlang. Het is me gewoon niet gegund door de (sadist) genaamd God.

De relevante vraag is misschien wellicht: waar ligt het aan?

Want op één of andere manier raken mannen (die ik leuk vind) gewoon nooit verliefd op me. Er is gewoon iets aan mij waardoor mannen niet verliefd op mij worden, terwijl ik het idee heb dat dit wél gebeurd bij andere vrouwen. Dus dan is de keiharde waarheid gewoon dat ik niet knap genoeg ben. Een ander noemde eens als oorzaak "Mijn labiele voorkomen" maar daar geloof ik niks van, hij vond me immers al niet leuk op de eerste date (bleek uit zoveel woorden) ver voordat hij iets wist over mijn worstelingen, dus hou je schijnheilige argumenten maar lekker voor je! Of trek ik het me gewoon te zeer aan, terwijl dit bij velen gebeurd?

Altijd dicht ik de oorzaak direct toe aan het feit dat het je gewoonweg nooit zal lukken als je niet bovengemiddeld knap bent (wat mij niet gegeven is) maar tegelijkertijd geloof ik dat, als het je (spirituele, voorbestemde) lot is om je soulmate te vinden, dit lot automatisch zeer sterke aantrekking en verliefdheid opwekt bij beide personen, zelfs als hij bijvoorbeeld een lelijke man is. Dat ontstaat namelijk wanneer je voorbestemd bent.

Het is dus helaas gewoon niet mijn voorbestemming in dit leven om wederzijdse intense liefde te mogen vinden/ervaren. (Wat de gemiddelde mens overigens wél vaak meermaals treft in het leven, wat mijn tientallen-jaren single zijn nóg pijnlijker maakt.)

Overigens blijkt hieruit tevens dat 'The Law of Attraction' (de theorie dat wat je wenst uitkomt als je het sterk visualiseert, wat door talloze spirituele leiders en beroemdheden gepropagandeerd word...) gewoon nonsens en totale iditorie is. Ik heb mijn hele leven juist enorme visualisaties gehad over liefde en geluk. En dan met name ook nog dat het op kort termijn goedkomt. Oprecht erin gelovende! Toch kwam het nooit uit. Daarom was de teleurstelling ook altijd zo groot, juist omdat het geloof erin oprecht en vol overtuiging beleefd werd.

Nee hoor, de waarheid lijkt juist eerder te zijn dat het een onrealistische vorm van wensdenken/fantasie is.

En toch is het wél zo dat hoop je een betere positievere vrolijkere mindset kan geven, en een gebrek eraan juist voor een negatieve mindset kan zorgen.

"De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest" en dat klopt ook wel, want soms is het de angst dat voor doemdenken zorgt eigenlijk alvorens het daadwerkelijk gebeurd is, waarmee je het onbedoeld zelf saboteert/creëert zonder het te willen (anderzijds is het wel zo dat mijn zogenaamde 'doemdenken' toch echt op eerdere ervaringen, en dus wel degelijk op de realiteit, gebaseerd is!

'Hoop ansicht heeft geen zin zolang je dingen niet zélf anders aanpakt'.

Je zou kunnen stellen: los van hoopvol zijn, werkt het vooral beter om te focussen op wat je zélf (beter) kan doen om tot betere gewenste resultaten te komen, zou je kunnen stellen. Daarom vind ik de Quote "The pessimist complains about the wind, the optimist expects it to change, the realist adjusts the sails" eigenlijk een veel mooiere, wijzere en meer inspirerende (levens-)instelling!

Om gewoon heel praktisch en realistisch te zijn (gezond verstand) juist zonder al té veel gedachten of verwachtingen.

Dacht ik, want als je het wél anders aanpakt bleek het ook niet te leiden tot resultaat!

De waarheid blijkt dus vooral dat het gewoon voorbestemd moet zijn OF je uitzonderlijk knap moet zijn.

Het zal mij nooit gegeven zijn.

Kortom, het lijden duurt voort en je moet gewoon geluk hebben dat je eigenlijk gewoon het lieverdje van God bent waarbij je levensbestemming op aarde een mooi en gelukkig levenspad is... Sterven is de enige oplossing/verlossing van levenslange onuitstaanbare pijn.