Euthanasie en zelfdoding word door velen nog altijd als een egoïstische daad gezien. Althans, wel bij psychisch leed. Mensen zien echter niet in dat juist hún opvatting egoïstisch is. Of i.i.g minstens net zo egoïstisch. Een ander moet maar door lijden omdat jij het leven zélf toevallig als iets moois en waardevols beschouwd. En ach, dat iemand helemaal kapot gaat van pijn, dat maakt verder niet uit. Jouw opinie over het leven is belangrijker dan iemands lijden. Is dat dan niet egoïstisch?

Een ander moet maar door lijden omdat jij toevallig wél het privilege hebt dat je gelukkig in het leven staat en het leven als iets moois en waardevols beschouwd. En dus moet iedereen maar op die wijze het leven benaderen en mag over de dood dús niet zo makkelijk beslist worden. Dat iemand echter helemaal kapot gaat van pijn, dat maakt verder niet uit. Hun levensopvatting (over leven en dood) is belangrijker dan iemands lijden.

Dat men euthanasie een slechte zaak vind 'uit menselijk oogpunt' is dan ook super ironisch, want hun eigen gebrek aan compassie voor het lijden van de medemens, dát is juist inhumaan.

Dat men euthanasie een slechte zaak vind 'uit menselijk oogpunt' is dan ook super ironisch, want hun onvermogen (om te zien hoe zwaar iemand het heeft) juist dat komt, ironisch genoeg, voort een gebrek aan empathisch inlevingsvermogen.

Ik bedoel: dat is toch net zo goed egoïstisch!? Het is maar net hoe je het wil zien natuurlijk...

Mensen begrijpen maar niet dat 'een voorstander zijn van euthanasie' niks anders is dan compassie voor andermans uitzichtloze lijden. Het is iemand gunnen dat zijn of haar ondraaglijke psychische lijden stopt.

En bovenal is het vooral je eigen zelfbeschikkingsrecht. Je eigen dood gaat een ander helemaal niks aan.

Dat zelfmoord of euthanasie egoïstisch is vind ik dan ook wel ironisch altijd, want andersom kun je exact hetzelfde zeggen. Van geliefden is het immers anders net zo goed egoïstisch om diegene in leven te houden 'puur omdat ze diegene zelf niet willen missen' terwijl de persoon in kwestie dan ondraaglijk zal door lijden.

Want eigenlijk moet je dan, zonder enig perspectief en in volle staat van agonie, ondraaglijk blijven door lijden (puur 'om hen maar geen pijn te doen') ik bedoel: is het dat de familie eigenlijk wel waard dan? Dat diegene voor hen in leven blijft (en ze diegene dan zelf niet moeten missen) maar dat diegene dan wel ondraaglijk zal door lijden. Ik bedoel: dat is toch (net zo goed) egoïstisch?

Dus áls het dus al egoïstisch zou zijn, dan is het van beide kanten ergens egoïstisch.

Een interessante veel zeggende vraag in deze is: Waarom zouden mensen dit überhaupt willen? Dat mensen ondraaglijk blijven lijden hun leven lang, tegen hun zin in? Wil de wereld dit dan? Dat mensen ondraaglijk lijden?

Maar daar kom je dan ook bij de harde waarheid uit, want weet je wat het is? Dat interesseert mensen gewoon helemaal niet.

Zij zien het leven zelf als 'mooi' en dus 'mag je (met de dood) niet zo makkelijk omgaan' omdat ze afgaan op hun eigen ervaring met pijn. Sterker nog: ze geloven vaak niet eens dat iemand echt lijdt! Dat ligt er eigenlijk aan ten grondslag, waarom mensen euthanasie bij psychisch leed sneller afkeuren.

Daarin zit het probleem, omdat ze zélf nog nooit psychisch lijden hebben ervaren, denken ze 'dat het wel meevalt'. We weten als mens niet beter dan ons eigen gevoelsleven en hetgeen wat we zelf ons leven lang hebben ervaart aan emoties. En zodoende gaan mensen onbewust ervan uit dat ieder mens hetzelfde ervaart: een normale stabiele gemoedstoestand. Maar dat is niet zo. Sommige mensen lijden veel (maar dan ook veel) zwaarder dan anderen. Die ervaren pijn in een veel hogere intensiteit. En ook nog eens continu. Waarbij de pijn en narigheid dermate overheerst dat het leven het niet meer waard is om voor te leven.

Waarom euthanasie eigenlijk zelfs een beginsel basisrecht zou moeten zijn.

Geen enkel persoon op aarde heeft ooit erom gevraagd geboren te worden (en dus ook niet voor 'het leven' gevraagd) tóch moet je die last ongewild dragen.

Je word al geboren zonder dat je er zelf om vroeg, dus het leven werd je überhaupt al opgedrongen, en dan mag je vervolgens óók niet eens zelf bepalen of je dood wil? Dat terwijl je helemaal niet eens zelf om het leven vroeg?!

Hadden we het zelfbeschikkingsrecht normaal niet hoog in het vaandel staan?

Exact hierom vind ik dat er wel degelijk gerechtvaardigde gronden zijn om euthanasie zelfs een basisrecht te maken.

Ik snap gewoon niet waarom sommigen zo'n waarde hechten aan andermans leven, mag iemand dat zelf bepalen? Dat je zelf geen euthanasieaanvraag wil indienen, prima, als jij het privilege hebt dat je een plezierig leven leidt, maar ga je alsjeblieft niet bemoeien met andermans wél of niet in leven willen blijven. Dat is hún keuze en dat gaat je oprecht helemaal niks aan.

Mensen worden massaal de wereld ingebracht, terwijl niet iedereen wil leven. (Of beter gezegd: terwijl niet iedereen het psychische privilege heeft 'dat hij of zij het leven als mooi ervaart'.)

Want dat ligt er eigenlijk aan ten grondslag hé: ze vinden 'het leven te waardevol om mensen zomaar eigenhandig te laten sterven' terwijl nee, JOUW leven is waardevol en vreugdevol. Er zijn echter mensen die dat privilege niet hebben. Ze willen niet "zomaar" dood. Vaak gaat hier een diep ongelukkig leven aan vooraf.

Dat jij toevallig het privilege hebt dat je een gelukkig (of i.i.g algeheel stabiel...) leven leidt (zonder zware psychische problematiek) is heel fijn voor je, maar niet iedereen heeft dit privilege.

Euthanasie verbieden, veroorzaakt soms juist meer leed, omdat ze dan zelfmoord plegen op onverantwoorde wijze. Die stierven een pijnlijke dood, voor de trein springen, wat dan ook, plus ook nog eens wellicht trauma's voor mensen die het acuut aanschouwde etc, dus én trauma's voor anderen, én de persoon in kwestie die een pijnlijke dood stierf. Dubbel leed.

Nou hebben de 'tegen euthanasie zijnde'-clan dan wat ze willen?

In P&W was (bijv) ooit een vrouw te gast waarvan haar dochter's euthanasieverzoek was afgewezen. Daarna heeft haar dochter alsnog zelfmoord gepleegd (een zak om haar hoofd gebonden, en is ze gestikt) de arme meid. En hier nog een voorbeeld, een dokter of huisarts die, na het aanvankelijk eens te zijn ermee, het alsnog wilde tegenhouden en toen heeft ze zelfmoord gepleegd. Daartoe worden mensen dus toe gedreven, wanneer er geen humanere optie is.

En als het dan toch hoe dan ook gebeurd, kan het maar beter op verantwoorde, veilige en humane wijze.

En dit is dus exact waarom strengere, preventieve euthanasie-regels niet per se iets voorkomen, dan gaan mensen het immers zélf doen. Ik bedoel: is dat dan wat men wil? Dan heb je immers dubbel op leed. Én iemand sterft op inhumane wijze én eventuele trauma's voor omstaanders.

Maar goed, euthanasie brengt dus geen leed, nee, het bespaart soms eerder leed.

Maar helaas blijkt wel dat we geen recht hebben om (humaan) te sterven. Je moet leven.

Natuurlijk zijn er ook gevaren wanneer je euthanasie als beginsel recht invoert.

Een van de argumenten die altijd genoemd worden, is "Dat mensen, in die psychische staat, niet meer helder kunnen nadenken én ze eraan voorbij gaan dat het nog kan verbeteren" (en 'dat mensen dan al bij het minst of geringste beetje pijn impulsief naar de dood grijpen'...) maar ik stel dan ook niet dat er geen voorwaarden aan zouden moeten gelden. Je zou bijvoorbeeld kunnen invoeren dat een bepaalde wacht periode als eis word gesteld.

Er is echter een groep waarbij het nooit stopt (of als het al stopt, het niet opweegt tegen de velen jaren lijden) moeten mensen dan dus eigenlijk jarenlang onnodig door lijden, met de valse hoop dat het goed komt!?

En al zou het wél wellicht verbeteren, dan alsnog is het toch iemands eigen verantwoordelijkheid? Dan had diegene er maar niet voor moeten kiezen. Dat valt onder zelfbeschikking en eigen autonomie. Eigen schuld dan, dat je nu dood bent, terwijl je jaren later, misschien geluk en een mooi leven had gekend... je hebt zelf die keuze gemaakt.

Sowieso denk ik niet 'dat de meeste mensen dan bij het minst of geringste leed naar euthanasie zouden grijpen' want ondanks dat er grote maatschappelijke onvrede heerst (en je dus wel zou denken dat mensen het niet meer zien zitten) blijkt uit onderzoek dat veruit de meeste mensen desondanks hun leven toch een 7 of 8 geven. Bij de meeste mensen lijken de mooie dingen des levens op te wegen tegen de minder leuke dingen. Dus 'dat iedereen dan massaal naar euthanasie zal grijpen' ik denk dat dit in de praktijk eigenlijk best wel meevalt.

En al zouden sommige mensen dit wél doen, so what? De aarde is toch overbevolkt en iedereen loopt elkaar in de weg qua eigenbelangen, conflicten, meningsverschillen en irritaties. Wees blij, zou ik zeggen. Het is immers én fijn voor de lijdende persoon (dat het lijden over is) én de wereld heeft er ook nog eens baat bij 'dat ongelukkige psychisch instabiele mensen (die vaak worden gezien als negatief en niet waardevol) weg zijn'. Je zou het dus ook als win win situatie kunnen zien.

Het argument van 'het kan wellicht nog behandeld worden' hou toch op, behandelingen zijn zwaar overschat in de maatschappij, bepaalde psychische aandoeningen zitten vaak zo diep dat 'praten met (zogenaamde) experts' daar niks aan veranderd. Dat krijg je niet zomaar eruit, omdat het vaak van nature in je DNA zit. Dat veranderd pas wanneer je het, vanzelf, gaat voelen. Helaas.

Dan nog het argument 'dat psychiatrische patiënten geen euthanasie horen te krijgen omdat ze, in hun ziekte, niet wilsbekwaam zouden zijn' terwijl hetgeen wat relevant hoort te zijn is het feit ansicht dat ze lijden. Ik bedoel: de ziekte doet toch niks af aan het lijden?

In de psychiatrie ligt euthanasie tevens lastig "Want tja, als alle psychiatrische patiënten die euthanasie willen dat krijgen, kun je de klinieken en instellingen wel opdoeken, want iedere patiënt wil dat" (bij wijze van spreken) en ik denk dan: ja, dús? Dus eigenlijk mogen psychiatrische patiënten dus geen recht hebben op autonomie en zelfbeschikkingsrecht!?

En alle instellingen kunnen dan sluiten? Nou, dan bespaart de regering alleen maar uitkeringen en geld, de hulpverlening zit minder vol, en de maatschappij is dan af van de (niet constructieve) labiele mensen zoals ik die, door hun intense lijden, toch niet in staat zijn om iets van maatschappelijke waarde bij te dragen. (Nou ja, in mijn geval draag ik qua blogs over bewustwording wel degelijk nog wat bij, maar ik bedoel dat er zo tegen aan word gekeken door de samenleving.)

Eeuwig door lijden is het risico niet waard om te nemen.

Een ander opdringen dat diegene niet mág sterven, is in essentie exact hetzelfde als dat wanneer iemand jouw zou opdringen dat je niet in leven mag blijven. Je móét sterven. In essentie is dat hetzelfde, maar dan andersom. Hoe zou je dat zelf vinden? Dan is het zeker ineens absurd toch?

Dan komen mensen vast aan met 'dat het anders en niet te vergelijken is' maar in wezen is slechts de externe vorm anders, in de kern is het eigenlijk wel degelijk hetzelfde. Vergeet immers niet dat voor degenen die naar de dood hunkeren, voor hen is dat net zo belangrijk als dat mensen die wél vol vreugde genieten van het leven, juist absoluut niet dood willen.