Waarom de maatschappelijke afkeer tegen 'het schoonheidsideaal' zó hypocriet is. Waarom het ergens juist volstrekt begrijpelijk is dat vrouwen knap willen zijn en de "schuld" (dat uiterlijke schoonheid zo belangrijk is) net zo goed door de maatschappij zelf word gecreëerd.

Iemand hoeft maar onzeker te zijn over hoe die uitziet (of aan plastische chirurgie of fotoshop te doen, wat dan ook) en je krijgt vrijwel standaard een hele lading onbegrip over je heen. Er heerst, duidelijk, nog veel onbegrip over (vrouwen hun vatbaarheid voor) het schoonheidsideaal.

De ironie kan werkelijk waar niet groter zijn. Mensen becommentariëren (en discrimineren/classificeren!) anderen er immers zelf continu op. Wanneer je continu let op (en begint over) hoe anderen uitzien, blijkbaar hecht je dan nogal zelf waarde aan de uiterlijke vorm. Blijkbaar heb je dan óók zelf nogal verwachtingen/voorkeuren voor knappe mensen. Maar wanneer mensen dan zélf waarde gaan hechten aan hoe ze uitzien (mede als gevolg van dit verwachtingspatroon, ironisch genoeg) is het ineens onbegrijpelijk? Dat is toch krom?

Zelf mogen mensen dus ongelimiteerd letten op andermans uiterlijk, maar oh wee als mensen waarde hechten aan hun eigen uiterlijk. Dan is het ineens onbegrijpelijk en moeten ze zich 'dit gewoon niet aantrekken'. Terwijl ze schoonheidsdiscriminatie normaal juist rechtvaardigen! Dat is toch hartstikke opportunistisch?

En kom niet aan met "Dat het anders is". Want óf je nu bij anderen of jezelf erop let, dat is niet relevant, in essentie doe je hetzelfde en dat is dat je waarde hecht aan de uiterlijke vorm.

Al die hypocriete leuzen 'Accepteer jezelf gewoon'. Man, het lukt jullie zelf niet eens om anderen te accepteren om wie ze zijn/hoe ze uitzien, wanneer ze toevallig lelijk zijn! Anders zouden mensen niet erop afknappen. Dus blijkbaar maken mensen zich er, ironisch genoeg, juist nogal zelf druk om.

Ze vinden normaal toch immers 'dat het te onbenullig is om je druk over te maken/mee bezig te zijn'? Nou, als je dat vind, waarom let je er dan zelf op? Het lukt ze zelf niet eens! Hoe ironisch is dat!

Sterker nog: feit is juist dat mensen als gevolg daarvan waarde gaan hechten aan hoe ze uitzien!

Omdat ze simpelweg merken dat je anders slechtere kansen hebt.

Exact daarom is het ergens juist volstrekt begrijpelijk waarom vrouwen (én mannen, want zij worden in dit debat vaak vergeten, maar óók zij worden erop beoordeelt!!) knap willen zijn.

Er kleven gigantische privileges en voordelen aan knap zijn. Je zult een aangenamer leven leiden als je knap bent. Meer kans maken. Beter behandeld worden. Gewilder zijn. Liefde vinden. Keer op keer krijgen lelijke mensen signalen dat hun lelijke zelf niet goed genoeg is om kans te maken.

Gek hé dus, dat iedereen per se knap wil zijn als gevolg daarvan!?

Immers de eerste reden waarom mensen alles in werking stellen om knapper te worden is toch echt omdat je kansen dan aanzienlijk beter zijn. Het is enorm bepalend in hoe relevant we iemand vinden.

Man, neem het mensen eens kwalijk dat iedereen zo nodig knap wil zijn! Neem het ze eens kwalijk!

Mensen zeggen altijd 'Waarom je druk maken om iets insignificants als schoonheid?' terwijl als je erover nadenkt, gaat het (in essentie) eigenlijk juist om ongelijke kansen en discriminatie. Wanneer je lelijk bent kun je bepaalde wensen niet vervullen, terwijl knappe mensen dit wél lukt. Zo onbenullig is het eigenlijk helemaal niet.

Dus waar maken ze zich druk om? Als je erover nadenkt eigenlijk juist om nogal iets supers fundamenteels, ironisch genoeg! In essentie gaat het namelijk eigenlijk om je kansen in het leven.

We beseffen niet dat we als publiek net zo goed mee creëren/faciliteren aan het schoonheidsideaal, door mensen hier op te beoordelen. Ook daardoor gaan mensen er waarde aan hechten.

Een veelzeggend voorbeeld is hoe mensen vielen over 'hoe lelijk' o.a Fabiola uitzag in EMIDJ (in tegenstelling tot haar mooie gefotoshopte foto's online) afkeurende 'dat vrouwen dit doen'. Terwijl de ironie is dat mensen, door hun (afknappende) reactie (wanneer ze zien hoe lelijk iemand blijkt) juist bewijzen wáárom vrouwen dit (fotoshop, plastische chirurgie, make-up, etc) überhaupt doen.

Kijk immers maar eens welke reactie je krijgt wanneer je je lelijke zélf wel toont. Dan knappen mensen af. Dan is afwijzing je lot. Dan maak je geen kans meer. Natuurlijk willen mensen dus knap zijn!

Dat is het juist: al hun hele leven moeten ze discriminatie ervaren, omdat ze niet mooi zijn van nature. Ze krijgen niet de kansen/voorkeursbehandeling die knappe mensen krijgen.

Vrouwen gaan juist zichzelf fotoshoppen (en aan de plastische chirurgie) mede op basis ervan.

Gek en onlogisch hé? Dat vrouwen dan naar mogelijkheden gaan zoeken om knapper te worden!?

Dit bepaald immers hoe mensen je behandelen/hoe gewild je bent. En tja, niet iedereen heeft nou eenmaal het privilege om als knap geboren te worden.

Hoe vaak ben ik niet afgewezen door mannen onder hypocriete argumenten (waar het zogenaamd allemaal niet aan ligt, waaronder het te druk hebben, te anders zijn, bla bla bla) en ik geloof best dat andere factoren soms van invloed kunnen zijn, echter, stel nou dat het de knapste vrouw op aarde was geweest (met precies dezelfde situatie of worstelingen) wedden dat diezelfde argumenten dan als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen en ze opeens hijgend aan je voeten liggen?

Hou toch op met je hypocrisie! Zeg dan gewoon: ik vind je niet aantrekkelijk genoeg.

Want dat is (vaak) de enige echte reden.

Goh, wat gek dan hé, dat vrouwen alles in werking stellen om mooi uit te zien?

Je zult wel moeten.

En ik hoor het schijnheilige argument al "Wanneer vrouwen zichzelf verbouwen of optutten is het niet zo gek dat mensen erop letten, dat is waar de kritiek inzit, als vrouwen (als Fabiola) hun lelijkheid meteen hadden laten zien, dat het dan geen probleem was (en dan zelfs geprezen zou worden) het gaat om een fake versie van jezelf tonen, dat irritatie op roept" maar dat is gewoon echt pertinente onzin en bewijsbaar onwaar.

Toen ik nog (van nature) rood haar had, werd ik vuurtoren genoemd, net als opmerkingen over mijn uitstaande oren. Vervolgens zoek je naar mogelijkheden om dit te fixen, en dan gaat iedereen opeens pretenderen 'hoe onnodig en belachelijk' deze drang naar schoonheid/verbetering is. Terwijl ze er doorgaans (stiekem of onbewust!) toch echt op afknappen! De ironie: als ze iets lelijk aan je vinden bekritiseren ze dit (of knappen ze erop af) en als je dit mooier probeert te maken, dan hebben ze daar weer kritiek op. Het is dus nooit goed, wat je ook doet.

Dus hou maar op, want óók wanneer mensen wél 'al naturel' zijn (zonder plastische chirurgie) worden ze hierom afgerekend. Zelfs bij de prinsesjes (toen ze nog zwaar minderjarig waren) gebeurde dit.

Enerzijds willen we dus prediken 'dat we goed zijn zoals we zijn als mens' maar stiekem vinden we het toch wel erg belangrijk allemaal.

Dus hou al je hypocriete smoesjes maar lekker voor je, want mensen worden altijd erop afgerekend.

Maar waar mensen zich normaal irriteren (aan de focus op schoonheid) komen ze (wanneer ze zélf gefocust zijn op andermans schoonheid) ineens met allerlei argumenten aan om het te rechtvaardigen.

Argumenten als "De mens hecht gewoon van nature aan de uiterlijke vorm" en "De wereld is hard" komen dan zoal voorbij. Terwijl al die argumenten net zo goed gelden voor de mensen die waarde hechten aan hun eigen uiterlijk. Ook zij hechten 'van nature' aan hun eigen uiterlijke vorm/om mooi uit te willen zien. En daarvan kan je net zo goed zeggen "De wereld is hard, wat boeit het jouw dat ze zichzelf verbouwen, accepteer het!".

Al die argumenten gebruiken we ook alleen maar zoals het ons uitkomt.

Of de meest irritante 'Je moet jezelf gewoon accepteren, dat je het je aantrekt is je eigen probleem'. Terwijl discriminerend pestgedrag is gewoon verkeerd, of mensen zichzelf nu wel of niet accepteren. Bij racisme zeg je toch ook niet: ach, negeer het. Juist 'het laten' laat het probleem voortbestaan.

Schoonheidsdiscriminatie is vrijwel nog de enige vorm van discriminatie wat word goedgepraat, terwijl het eigenlijk in essentie hetzelfde is als ongelijkheid waar we schande van spreken.

Dat wil nog niet zeggen dat het argument van zelfacceptatie niet klopt hé (sterker nog: al was er wél meer gelijkheid en diversiteit dan alsnog zullen velen blijven worstelen met hun zelfbeeld, omdat je je nog steeds minderwaardig blijft voelen aan de mooie vrouwen die er wél zijn.

Alleen zelfliefde/zelfacceptatie kan dat wegnemen. Daar zit absoluut een waarheid in!

Maar allereerst is het helaas zo dat je zelfacceptatie niet kunt forceren. Dat voel je of voel je niet. Mensen die dit van nature voelen, ontbreekt het aan inzicht dat dit daadwerkelijk een (mentaal) privilege betreft. Sterker nog, je kunt nog zo knap zijn, als je het niet zo ervaart, ben je alsnog ongelukkig en vice versa, je kunt wel lelijk zijn maar als je verder gelukkig bent of het je niet boeit, heeft het geen of beperkte invloed.

Stel je bent relatief knap maar ongelukkig, of stel je bent lelijk maar je leven lang vrij gelukkig, wie is dan meer bevoorrecht? Toch echt degene die het leven als het meest plezierig ervaart.

Psychische privileges zijn dus uiteindelijk nog meer bepalender (voor onze kwaliteit van leven en kansrijkheid) dan onze uiterlijke vorm.

Hetgeen wat me het meest stoort is dat mensen altijd grijpen naar "inhoudelijke argumenten" (om het te rechtvaardigen) terwijl de echte waarheid gewoon is dat bepaalde vormen van ongelijkheid mensen stiekem gewoon geen hol boeit. Het boeit mensen niet dat mensen gediscrimineerd worden hierom en ze worstelen ermee. Dat is de echte waarheid, onbewust.

Wat verder storend is, is dat sommigen altijd doen alsof het 'goed is bedoeld' maar ze ervaren de worsteling ermee juist als "irritant gezeur". Er schuilt juist onbegrip en irritatie onder, geen welwillendheid of empathie. Ze bagatelliseren met hun onbegrip niet alleen dat het daadwerkelijk een vorm van discriminatie betreft, maar ook hoe moeilijk deze worsteling ansicht psychisch kan zijn voor mensen.

Mensen snappen niet dat óók dit eigenlijk valt onder mentale gezondheid. EN kansenongelijkheid.

Daarom zijn alle standaard leuzen 'Om jezelf te nemen zoals je bent' (of "Dat je je het maar niet moet aantrekken") ook zó ironisch, want het lukt ze zelf niet eens!

Terwijl denk er eens over na. Als het jou als buitenstaander al niet lukt (om niet te focussen op hoe lelijk iemand uitziet en je erop afknapt) hoe moeilijk moet zelfacceptatie dan niet zijn voor de persoon zelf (die dag in dag uit) met zijn lelijke uiterlijk moet leven!? Diegene moet er immers mee leven, met de nadelen.

Daarom moeten al die mensen die dat een ander voorhouden, éérst eens zélf erna gaan leven. Naar hun principes (die ze anderen voorhouden...) om 'jezelf te nemen zoals je bent'. Inderdaad ja, laten we lelijke mensen nemen zoals ze zijn. Doe dat dan. Behandel lelijke mensen dan even gelijk als knappe mensen.

Maar nee... dat doen we natuurlijk niet.

Omdat we stiekem eigenlijk nogal zélf waarde hechten aan de uiterlijke vorm.

Het onbegrip hierover legt dan ook een enorme maatschappelijke hypocrisie bloot, waarin op ongekende wijze met twee maten gemeten word.