De totale misvatting 'dat enkel de mening van mensen die het zelf overkomt de waarheid is'. Dat men geen enkele kritische tegenspraak meer durft te geven (wanneer iets gevoelig ligt) doet de waarheid/nuance evengoed niet altijd goed.

In het maatschappelijk debat (over gevoelige thema´s als privileges, stereotypering, discriminatie, etc) is een sentiment ontstaan waarbij je als wit persoon (of in ieder geval als witte hetero man) geen recht van spreken hebt om je in de discussie te mengen (althans niet wanneer je een incorrecte mening bent toegedaan) "omdat je niet weet hoe het is". Er word kortom gedaan alsof alléén mensen die zélf tot een minderheidsgroep behoren, de waarheid verkondigen 'omdat het hen overkomt'. Terwijl dit standpunt heel naïef is omdat inschattingen überhaupt nooit objectief zijn, óók niet wanneer het je zelf overkomt.

Ik ben het ermee eens dat dingen die onszelf niet overkomen, dat mensen vaak geneigd zijn om dat te onderschatten of bagatelliseren. Omdat we vaak gewoon ongevoelig zijn voor andermans gekwetste gevoelens. En deze ongevoeligheid kan voor subjectiviteit zorgen/dat je er té makkelijk over denkt.

Waar men echter aan voorbij gaat, is dat het omgekeerde net zo goed het geval kan zijn.

Ook mensen die benadeelt worden zijn niet altijd immuun voor subjectieve emoties/denkbeelden en opportunisme. En kunnen dingen soms verkeerd inschatten. Dat is mens eigen.

Geen van beide kanten is volledig objectief.

Dat iets jouw overkomt, wil nog niet zeggen dat je de waarheid dus goed inschat. Óók wanneer je in je gekwetste gevoel zit, kan dit soms je objectieve blik verblinden. Ook dan kun je soms nuances (en feiten die je gevoel tegenspreken) uit het oog verliezen. Het kan mensen soms zelfs rancuneus maken!

En dus is het buitengewoon naïef om te denken 'dat hun mening' wel automatisch altijd de waarheid is.

Een aantal voorbeelden ter illustratie.

Op sociale media zag je onder de nieuwsvideo's (dat ging over het The Voice schandaal) bijvoorbeeld reacties (van mensen met een moslim achtergrond) 'Waarom geeft men alleen aandacht aan Ali B en de rest niet?' terwijl dit feitelijk gewoon niet klopt, van de 4 beschuldigden bij de Voice waren 3 mannen wit!

En al deze mannen kregen wel degelijk enorme media aandacht. Ook zij werden gecanceld en geboycot door het publiek, door opdrachtgevers, door mede BN'ers, etc. Dat er alleen ophef en aandacht was voor Ali is gewoon echt totale onzin. Deze kritiek werd gepost onder een video van de Telegraaf, zo van 'Waarom posten jullie niks over de anderen?'. Terwijl dat aantoonbaar onjuist was, viel gewoon feitelijk na te gaan. Er waren op het kanaal wel degelijk vaker video's gepost over óók de andere mannen.

En dat bedoel ik dus: dat iets oprecht een groot probleem is wil nog niet zeggen dat elke vaststelling (van iemand uit een gediscrimineerde groep) ook automatisch in elk concreet geval juist is.

Ook zij kunnen zich laten leiden door (subjectieve) emoties en selectieve waarneming, waarbij ze feiten niet checken of feiten (die hun beleving tegenspreken) aan ze voorbij gaat.

Ook onvrede kan je objectiviteit verblinden.

Linda de Mol had bijvoorbeeld net zo goed het gevoel dat er veel meer aandacht/ophef was voor de misdragingen van Jeroen dan voor de rest. Ieder mens denkt 'dat het hen erger treft' omdat (hetgeen wat over hen gaat) gevoelsmatig altijd veel harder aankomt. En bij de anderen zal dit evengoed geleefd hebben, dat het hen erger trof. Dit mechanisme leeft bij iedereen.

En juist daarom is het wel degelijk onzin 'dat alleen mensen die weten hoe het is de waarheid goed inschatten en daarom alleen zij zouden mogen deelnemen aan het debat' en is het wél degelijk belangrijk dat er plaats is voor kritiek, omdat anders het gevaar kan ontstaan dat óók subjectieve emoties soms vrij spel krijgen.

Toch mag je (iemands vaststelling van discriminatie of iemands ervaring met grensoverschrijdendheid, wat dan ook) nooit tegenspreken, zonder dat je het verwijt krijgt 'het probleem te bagatelliseren'.

Terwijl ook al overkomt jouw iets, dan alsnog laten we ons als mens leiden door selectiviteit (alleen focussende op wat de eigen al-bestaande onvrede bevestigt) terwijl ze essentiële feiten dat het tegenspreekt aan ze voorbij gaat.

Dat sommige mensen 'niet mogen meepraten' is daarom wel degelijk stupide. Het hoort erom te gaan of je de waarheid juist inschat. Dat hoort relevant te zijn. En niet wie het zegt.

Wat men bijvoorbeeld ook vaker roept is 'Dat iets bij witte mensen nooit overkomt!'. Zo schreef Angela de Jong ooit over Natasha Harlequin 'Dat ze een strenge blik heeft op tv' (waarop Natasha van racisme sprak en ze een uitspraak van haar tante citeerde 'Denk je nou echt dat ze ooit kritiek leveren op witte blonde vrouwen?') terwijl dat is gewoon echt niet waar, Angela de Jong heeft vaker kritiek op o.a Wendy van Dijk, Linda de Mol (blonde witte vrouwen) en ook op (witte) mannen als Gordon en de Mol heeft ze continu kritiek. Ook dit was gewoon feitelijk aantoonbaar onjuist.

Dat uitsluitend één groep 'daarom mogen meespreken omdat alleen zij als ervaringsdeskundige de waarheid goed inschatten' is gewoon stupide naïef.

Maar omdat men (in de mediawereld) zó bang is gecanceld te worden, durven mensen dat niet te weerspreken. Wat de waarheid evengoed niet altijd goed doet.

Dat wil nog niet zeggen dat er niet óók genoeg voorbeelden zijn waarbij het wél feitelijk juist is wanneer men roept dat er sprake is van discriminatie.

Donkere mensen die in clubs geweigerd worden, terwijl witte personen gewoon mogen doorlopen, etnische profilering, pestgedrag, seksisme, etc etc. Maar in deze blog gaat het nu nou net om de voorbeelden waarin het niet klopte.

Het kan zelfs voorkomen dat de discriminatie kaart getrokken word uit opportunistische (of zelfs rancuneuze) drijfveren. Toen een Indiaanse actrice het bijvoorbeeld opnam voor een controversiële politicus (een politicus die onder vuur lag in India) en ze hiervoor internationale kritiek kreeg, zei ze iets in de trant van"Weer witte mensen die donkere mensen als slaaf willen onderdrukken" terwijl is het je echt om de slavernij te doen of komt dit je gewoon goed uit om de critici te kunnen debunken?

Het word al helemaal ironisch wanneer je je erbij bedenkt dat de kritiek op de controversiële politicus nota bene ging om dat hij de Indiaanse bevolking slecht behandelde. De internationale kritiek nam het dus, eigenlijk, nota bene op voor Indiaanse mensen. Sterker nog: ze kreeg juist zélf (in haar eigen land) kritiek op het feit dat ze het voor hem opnam! Het kwam haar gewoon goed uit om de 'slavernij' kaart aan te halen, uit pure defensiviteit jegens de critici.

En dat bedoel ik nou met: dat iets oprecht een groot maatschappelijk probleem is en je strijd ertegen in de basis terecht is, wil nog niet per se iets zeggen over je achterliggende intenties waarom je het aanhaalt of dat je ook echt altijd feitelijk gelijk hebt in iedere mening.

Maar goed. Uit al deze voorbeelden blijkt wel dat óók wanneer je in je eigen onvrede zit, dit je blik kan vertroebelen.

En het is wel opvallend hoe die gevaren (dat iedereen elkaar blind volgt met deugen en niemand kritiek aandurft) dan wél weer met alle gemak onderschat en gebagatelliseerd mogen worden. Terwijl je, juist door blind te zijn voor deze gevaren, evengoed niet doet aan objectieve waarheidsvinding en maatschappelijke rechtvaardigheid.

Daarom is het ontstaande sentiment 'over wie mag meepraten' wel degelijk een buitengewoon stupide en zelfs naïeve ontwikkeling.